Մինդովգի օրոք հարևան հողերը Նովոգրադոկին միացնելուց հետո Բելառուսի այլ հին իշխանությունները աստիճանաբար դարձան նոր պետության մաս: Նրանք բոլորը հետաքրքրված էին պետական իշխանություն հաստատելումեջ, ինչը երաշխավորում էր թշնամիներից հուսալի պաշտպանություն, ինչպես նաև գյուղատնտեսության, առևտրի և արհեստների ոլորտում հանգիստ զբաղվելու կարողություն:
Վիթենյաի օրոք գերեվարվում է իշխանության ժամանակավոր անկումը:
Գեդիմինի օրոք բելառուսական գրեթե բոլոր տարածքները մտան Լիտվայի Մեծ Իշխանության մեջ: Այդ ժամանակ, սկսվեց արևմտաեվրոպական մշակույթի առաջին տարրերի փոխառությունը:
Օլգերդի օրոք բելառուսական հողերը կենտրոնական տեղ գրավեցին պետությունում, իսկ ԼՄԻ- ի ընդհանուր տարածքը կրկնապատկվեց: Պետական լեզուն բելառուսերենն էր:
Յագալիոյի գահակալության հիմնական իրադարձությունները համարվում են Լիտվայի մկրտությունը և 1410 թվականի Գրունվալդի ճակատամարտը, ինչը վերջ տվեց գերմանացի ասպետների էքսպանսիային:
Վիտովտի օրոք Լիտվայի Մեծ Իշխանությունը հասավ իր ամենամեծ հզորությանը և առավելագույն չափին ՝ Պսկովից մինչև Սև ծով և Օկաից և Կուրսկից մինչև Գալիցիա: Լիտվայի Մեծ Իշխանությունը դարձել է Կենտրոնական և Արևելյան Եվրոպայի ամենահզոր պետությունը:
Արևմտյան Եվրոպայից ճանապարհորդները այդ ժամանակվա Բելառուսը անվանում էին «ամրոցների երկիր»: Այս ժամանակահատվածում ամրոցներ էին տեղադրվել միանգամից մի քանի քաղաքներում ՝ Նովոգրուդոկում, Կրևում, Լիդայում, Վիտեբսկում, Մեդնիկիում, Տրոկում:
Լիտվայի Մեծ Իշխանությունը դարձավ մի պետության օրինակ, որտեղ խաղաղ գոյակցում էին տարբեր ժողովուրդներ և կրոններ, որոնք նպաստում էին մշակութային վերելքին: XVI—XVII դարի սկիզբը երկրի պատմության մեջ անվանվել է «ոսկե դար»:
Օրշայի ճակատամարտը դարձավ 16-րդ դարի եվրոպական խոշորագույն մարտերից մեկը: Ազատագրվեցին բոլոր գրավված քաղաքները: Միևնույն ժամանակ, սկսեց պառակտվել Մուսկովիայի և եվրոպական պետությունների գաղտնի դաշինքը, որն ուղղված էր Լիտվայի Մեծ Իշխանության դեմ:
Իրենց տեսքով և կյանքի կազմակերպմամբ, այդ ժամանակի բելառուսական քաղաքները նման էին Եվրոպայի քաղաքներին: Ֆեոդալական հրամանները դեռ գերիշխում էին Բելառուսի արևելքում, և Մագդեբուրգի օրենքը գոյություն չուներ: Լիտվայի Մեծ Իշխանությունը դարձավ Վերածննդի արևելյան ֆորպոստը:
Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը դարձավ Լեհաստանի և Լիտվայի Մեծ Իշխանության դաշնակցություն, որը չդադարեցրեց երկու պետությունների գոյությունը:
Լիտվայի Մեծ Իշխանության երրորդ կանոնադրությունը դարձավ այդ ժամանակաշրջանի Եվրոպայում օրենքների ամենաառաջադեմ և կատարյալ հավաքածուն: Փաստաթուղթը օրինականորեն հաստատեց կրոնական հանդուրժողականության գաղափարը և պաշտպանում էր երկրի բոլոր բնակիչների իրավունքները ՝ անկախ նրանց կրոնից:
Իրադարձության վկաների կողմից 1654 թվականի պատերազմը կոչվեց «արյունալի ջրհեղեղ»: Ընդհանրապես, ամբողջ դարն անընդհատ անցել է պատերազմների մեջ:
Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը Յան Սոբիեսկիի օրոք ապրեց վերջին վերելքի ժամանակաշրջանը:
Թուլացած Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը գնալով ավելի էր նմանվում կայսերական կայսրության հավելմանը: Պետրոս I- ը հասավ պետական բանակի կրճատմանը. Այժմ այն չպետք է գերազանցեր 24 հզ. Մերձավոր հարևանների բանակները տասն անգամ ավելի մեծ էին:
1795 թվականին Ստանիսլավ II- ը Օգոստուս Պոնիատովսկին ՝ Լեհաստանի թագավորը և Լիտվայի Մեծ Իշխանը, ճնշման տակ լքեցին գահը ՝ հօգուտ Ռուսաստանի կայսրուհի Եկատերինա Երկրորդի: Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը, ինչպես նաև նրա կազմի մեջ մտնող երկու երկրները ՝ Լեհաստանի Թագավորությունը և Լիտվայի Մեծ Իշխանությունը, դադարեցին գոյություն ունենալ:
Բելառուսը դարձավ թնդանոթային և բուֆերային տարածք ՝ ռազմական խնդիրները լուծելու համար: Նապոլեոնի հետ պատերազմի ժամանակ մահացավ երկրի յուրաքանչյուր չորրորդ բնակիչը:
Չեղարկվեց բելառուսական քաղաքների Մագդեբուրգի օրենքը, վերցվեցին ավելի վաղ ձեռք բերված խորհրդանշանները:
1863-ի ապստամբությունը 19-րդ դարի պատմության մեջ այն եզակի օրինակներից մեկն էր, երբ զինված մարդկանց մի փոքր խումբ ապստամբեց կայսրության դեմ ՝ պաշտպանելով անձնական և ազգային արժանապատվությունը:
Հաշվի առնելով մինչև 1905 թվականը Բելառուսում հրատարակչության փաստացի արգելքը, այլ երկրներում չհրապարակված հրատարակությունները կարևոր տեղ էին գրավում նոր բելառուսական գրականության զարգացման մեջ:
Տեղական խորհուրդների կառավարման կենտրոնացման համար ստեղծված ժամանակավոր ասոցիացիա:
Բելառուսի ժողովրդական հանրապետություն- ը չգտավ աջակցություն մեծ զանգվածների մեջ: Հանրապետությունը ստեղծվել էր օկուպացիոն ռեժիմի ժամանակ ծայրաստիճան ոչ պիտանի պայմաններում, ուղղված ընդդեմ ազգային ձգտումների և հայտարարված պետական իշխանությունների:
Բելառուսում ազգային-ազատագրական շարժման վերելքը, Բելառուսի ժողովրդական հանրապետությունի հռչակումը և նրա ղեկավար մարմինների գործունեությունը մղեցին բոլշևիկյան կառավարությանը ՝ պաշտոնապես ճանաչելու բելառուսական ժողովրդի ինքնորոշման և ազգային պետականության իրավունքը:
Լիտբելը ստեղծվեց որպես բուֆերային պետություն ՌՍՖՍՀ-ի և Լեհաստանի միջև և տևեց մի քանի ամիս:
1920-ի ամռանը Բելառուսի արևելյան տարածքում ստեղծվեց Խորհրդային իշխանություն: 1920-ի հուլիսի 31-ին Լիտվայի և Բելառուսի կոմունիստական կուսակցության ներկայացուցիչների, Մինսկի և Մինսկի նահանգի Սովետական և արհմիութենական կազմակերպությունների ներկայացուցիչների համագումարում ընդունվեց Բելառուսի Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության Անկախության հռչակագիրը:
Այդ պահին գործարկվեց այն վարկածը, որ Բելառուսում գործում է հակասովետական գետնանցումը, ազգային ֆաշիստական կազմակերպություն ՝ հանրապետության առաջնորդներ Ն. Գիկալոյի, Ա. Չերվյակովի և Ն. Գոլոդեդեդի գլխավորությամբ: Արդյունքում, բռնաճնշվել են ԿԿ (բ) Բ շրջանի հանձնաժողովների 99 առաջին քարտուղարները ՝ 101 շրջանային հանձնաժողովներից, որոնք այն ժամանակ գոյություն ունեին ԲՍՍՀ տարածքում:
Պատերազմի ընթացքում այրվել և ավերվել են 209 քաղաքներ և շրջկենտրոններ, 9.200 գյուղ: Սպանվեց յուրաքանչյուր երրորդը:
Խրուշչովը հալեցում: Տեղի ունեցավ հասարակական կյանքի ժողովրդավարացում, բռնաճնշումների զոհերից շատերը վերականգնվեցին:
1980-ականների կեսերից սկսվեցին քաղաքական համակարգի բարեփոխումները, հասարակության ժողովրդավարացումը և պետականաշինությունը: Սկսեց ձևավորվել բազմակուսակցական համակարգը:
