Po włączeniu do Nowogródka, będącego pod władzą Mindoga, sąsiednich ziem, starodawne księstwa białoruskie stopniowo stawały się częścią nowego państwa. Wszystkie były zainteresowane w umocnieniu władzy państwowej, która gwarantowała realną ochronę przed wrogami i możliwość zaangażowania się w uprawę roli, handel i rzemiosło.
Podczas panowania Witenesa udaje się przezwyciężyć tymczasowe podupadnięcie księstwa.
Podczas panowania Giedymina prawie wszystkie ziemie białoruskie weszły w skład WKL. Jednocześnie rozpoczęto zapożyczanie pierwszych elementów kultury zachodniej.
Za panowania Olgierda ziemie białoruskie stanowiły centralny punkt w państwie, a terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego powiększyło się ponad dwukrotnie. Językiem urzędowym był białoruski.
W epoce rządów Jagiełły wśród wydarzeń wielkiej wagi należy wymienić chrzest Litwy i Bitwę pod Grunwaldem 1410 roku, która położyła kres ekspansji niemieckiego rycerstwa.
Panowanie Witolda Wielkiego WKL było okresem największej świetności oraz największego terytorium: od granicy w Pskowie do Morza Czarnego oraz od Oki i Kurska do Galicji. Księstwo stało się najpotężniejszym państwem Europy Środkowej i Wschodniej.
Ówczesna Białoruś nazywana była przez podróżników zachodnioeuropejskich „krainą zamków”. W tym czasie powstały potężne zamki w Nowogródku, Krewie, Lidzie, Witebsku, Miednikach Królewskich i Trokach.
Wielkie Księstwo Litewskie stało się przykładem państwa, w którym pokojowo współistniały różne narody i religie, co sprzyjało wysokiemu poziomowi kultury. Historię kraju od XVI do początku XVII w. nazywa się „złotym wiekiem”.
Bitwa pod Orszą stała się jedną z największych w Europie w XVI w. Wszystkie przejęte miasta zostały wyzwolone. Zaczął się rozpadać potajemny sojusz Moskwy i państw europejskich skierowany przeciwko WKL.
Wyglądem zewnętrznym i ładem życia miasta białoruskie przypominały miasta współczesnej Europy. Na wschód od Białorusi, gdzie panowały jeszcze stosunki feudalne, prawo magdeburskie nigdy nie funkcjonowało. WKL stało się wschodnią szpicą Odrodzenia.
Korona Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie stały się państwem konfederacyjnym — Rzeczpospolitą Obojga Narodów, co nie spowodowało zaprzestania istnienia obydwu krajów.
Trzeci Statut Litewski stał się najbardziej postępowym i najdoskonalszym zbiorem przepisów we współczesnej Europie. Statut prawnie zatwierdzał ideę tolerancji religijnej i chronił prawa wszystkich mieszkańców niezależnie od wiary.
Wojnę 1654 roku współcześni nazwali „krwawym potopem”. Generalnie całe stulecie upłynęło pod znakiem ciągłych wojen.
Podczas panowania Jana III Sobieskiego Rzeczpospolita Obojga Narodów przeżywa okres ostatnich wzlotów.
Osłabiona Rzeczpospolita Obojga Narodów coraz bardziej przypominała nie sojusznika, a peryferię imperium carskiego. Piotrowi I udało się osiągnąć ograniczenie armii Rzeczpospolitej do 24 tysięcy. W tym samym czasie armie najbliższych sąsiadów były dziesięciokrotnie wyższe.
W 1795 r., Stanisław II August, król Polski i wielki książę litewski, pod naciskiem abdykował z tronu na rzecz rosyjskiej cesrzowej Katarzyny II. Państwo federacyjne, Rzeczpospolita Obojga Narodów, oraz dwa kraje, które wchodziły w jego skład — Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie — przestały istnieć jako państwa.
Białoruś stała się mięsem armatnim i państwem buforowym do toczenia wojen. Wojna z Napoleonem kosztowała Białoruś czwartą część populacji.
Miastom białoruskim odebrano stare herby i zlikwidowano prawo magdeburskie.
Powstanie 1863 r. (styczniowe) było jednym z niewielu przykładów w historii XIX wieku, kiedy garstka uzbrojonych ludzi, broniąc swojego człowieczeństwa i godności narodowej, powstała przeciwko ogromnemu imperium.
W warunkach faktycznego zakazu druku w języku białoruskim do 1905 roku ważne miejsce w rozwoju nowej literatury białoruskiej zajęły nieocenzurowane publikacje w innych krajach.
Do władzy doszedł rząd, którego większość stanowili bolszewicy.
Czasowe zjednoczenie w celu scentralizowania kierownictwa rad lokalnych.
BLR nie znalazła poparcia szerokich mas społecznych. Powstała w bardzo niesprzyjających warunkach i funkcjonowała w reżimie okupacyjnym, który sprzeciwiał się dążeniom narodowym i organom władzy proklamowanego państwa.
Rozwój ruchu narodowo-wyzwoleńczego na Białorusi, proklamowanie BLR i działalność jej organów kierowniczych skłoniły władze bolszewickie do formalnego uznania prawa narodu białoruskiego do samostanowienia i posiadania własnej państwowości.
Litbieł zostało utworzone jako państwo buforowe pomiędzy RFSRR a Polską. Funcjonowało kilka miesięcy.
Latem 1920 r. na wschodnim terytorium Białorusi została umocowana władza radziecka. 31 lipca 1920 r. na zjeździe przedstawicieli Komunistycznej Partii Litwy i Białorusi oraz organizacji związkowych i radzieckich z Mińska i guberni mińskiej przyjęto Deklarację Niepodległości Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
W tym czasie rozpowiadano wersję o tym, że na Białorusi funkcjonuje podziemie antyradzieckie, organizacja narodowo-faszystowska na czele z kierownikiem republiki N. Gikało, A. Czarwiakowem, M. Haładziedem. W efekcie, było poddanych represjom 99 pierwszych sekretarzy Komitetów Rejonowych KPB(b) ze 101, które wówczas funkcjonowały na terytorium BSRR.
W wyniku wojny było spalonych i zrujnowanych 209 miast i centrów rejonowych oraz 9200 wsi. Zginęła trzecia część ludności.
Chruszczowska odwilż. Odbyła się częściowa demokratyzacja życia społecznego oraz rehabilitacja niektórych ofiar represji.
Od połowy lat 80. rozpoczął sie proces reformowania systemu politycznego, demokratyzacji społeczeństwa i procesów państwowotwórczych; zaczęło się kształtowanie systemu wielopartyjnego.
